In berichten over milieuverontreinigingen worden de effecten van gevaarlijke stoffen vaak ‘giftig’ genoemd en potentieel gevaarlijke gebeurtenissen worden vaak erg overtrokken.
Of het nu gaat over verzuring, gat in de ozonlaag, asbest, dioxine en bodemverontreiniging in het verleden of tegenwoordig over rubber in kunstgras, stikstof (NOx, NH3), fijnstof, PFAS, aardbevingen en kernenergie, altijd staan de media vol met paniek verhalen. De boodschap van de politiek is daarop altijd: we accepteren geen risico, het risico moet naar nul! Met als gevolg weer nieuwe wet- en regelgeving en weer nieuwe of strengere normen.
Zo staat ook de klimaatwetenschap en vooral het klimaatbeleid bol van toekomstige rampen en horror scenario’s, zoals smeltende polen, zeespiegel stijging, toename van tornado’s, overstromingen, droogte, uitstervende dieren en planten, enz.
Deze overdreven angst komt doordat risico’s veelal verkeerd worden geïnterpreteerd. Het spreekwoord zegt ook immers: “een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest, maar dat nimmer op komt dagen.”
Wat zijn risico’s?
